Człowiek
Ludzie to
najbardziej wszechstronna rasa Faerunu. Żyją krótko, ale ponieważ wykazują
zamiłowanie do podbojów i nieustannie dążą do zajmowania nowych ziem, można ich
spotkać w praktycznie wszystkich strefach klimatycznych. Dlatego też jeśli
idzie o cechy fizyczne, cała rasa charakteryzuje się niezwykłą różnorodnością.
Ludzie mogą mieć skórę całkiem czarną lub zupełnie bladą. Włosy czarne lub
blond. A zarost u mężczyzn może być bardzo rzadki, jak też niezwykle gęsty.
Ludzie dość swobodnie podchodzą do kwestii wyglądu, decydując się na
niecodzienne fryzury, ubrania, tatuaże itp.
Półelf
Ludzie i elfy
wchodzą czasami w związki małżeńskie, gdyż elfy przyciąga ludzka witalność, a
ludzi – wdzięk elfów. Małżeństwa te dla elfów szybko się kończą, ponieważ
ludzie żyją tak krótko, ale pozostawiają po sobie trwającą spuściznę – półelfie
dzieci. Życie półelfów może być trudne. Jeśli wychowywane są przez elfy, to
dorastają z zastraszającą prędkością, osiągając dojrzałość w dwadzieścia lat. Z
drugiej strony, kiedy wychowują się wśród ludzi, to różnią się od swoich
rówieśników – są bardziej wyniosłe, wrażliwe, nie tak ambitne i wolniej
dojrzewają.
Półork
Na dzikim
pograniczu barbarzyńskie plemiona ludzi i orków egzystują w niepewnej
równowadze, walcząc ze sobą w czasach wojny i handlując w czasach pokoju. Półorkowie,
którzy przychodzą na świat na pograniczu, mieszkają z ludźmi lub orkami, ale
doświadczają obu kultur. Czasami pod byle pretekstem opuszczają swoje rodziny i
udają się do cywilizowanych krain, przynosząc ze sobą wytrwałość, odwagę i
umiejętności bojowe uzyskane w dziczy.
Elf
Elfy żyją
swobodnie na ziemiach ludzi – zawsze mile widziane, ale nigdy naprawdę u
siebie. Są dobrze znane i cenione za poezję, tańce, pieśni, wiedzę i magiczne
uzdolnienia. Lubią rzeczy obdarzone naturalnym i prostym pięknem. Gdy ich
siedzibom grozi niebezpieczeństwo, elfy ujawniają wojenną naturę i okazują się
być uzdolnionymi szermierzami, łucznikami i strategami.
Istnieje kilka
rodzajów elfów:
Drow
Drowy,
pochodzące od ciemnoskórej rasy elfów zwanej Illythiiri, uzyskały swoją obecną
postać wskutek przekleństwa rzuconego przez bóstwa dobrych elfów. Była to kara
za zejście na ścieżkę zła i zepsucia oraz podążanie za boginią Lolth. Drowy,
zwane również mrocznymi elfami, mają czarną skórę, która przypomina
wypolerowany obsydian, oraz białe lub bladożółte włosy. Zwykle mają bardzo blady
kolor oczu w odcieniu liliowym, srebrnym, różowym lub błękitnym. Są również
zwykle mniejsze i szczuplejsze od innych elfów.
Żyjące w
Podmroku drowy to niezwykle inteligentne, ale okrutne istoty. Unikają światła
słonecznego, które jest zabójcze dla ich przywykłej do wiecznego mroku skóry.
Księżycowy elf
Księżycowe elfy
są najczęściej spotykaną rasą elfów na Faerunie, Znane są również jako srebrne
elfy. Mają jasną skórę (czasem z odcieniem błękitu) i srebrnobiałe, czarne lub
niebieskie włosy. Ich oczy są niebieskie lub zielone ze złotymi plamkami. To
podrasa elfów najbardziej tolerancyjna wobec ludzi i większość półelfów wywodzi
się właśnie z elfów księżycowych.
Są zwinne, lecz
delikatne.
Elf słoneczny
Elfy słoneczne
są rzadziej spotykane w Faerunie niż elfy księżycowe, gdyż większość z nich
mieszka w Evermeet, a pozostałe rasy nie mają tam dostępu. Elfy słoneczne,
zwane też czasem elfami złotymi, mają skórę koloru brązu, złociste, miedziane
lub czarne włosy i zielone lub złote oczy. Przedstawiciele tej rasy są uznawani
za najbardziej cywilizowanych i dumnych elfów. Wolą żyć z dala od innych ras.
Elfy słoneczne
nie są tak zwinne jak elfy księżycowe, ale charakteryzują się nieprzeciętnymi
zdolnościami intelektualnymi.
Elf leśny
Elfy leśne
stronią od innych istot, lecz nie tak bardzo, jak dzikie elfy. Przedstawiciele
tej rasy są czasem nazywani elfami miedzianymi ze względu na kolor swojej skóry
(miedziany, z lekko zielonkawym zabarwieniem). Ich oczy przybierają różne barwy
– od brązu, przez zieleń, po kolor orzechowy. Włosy mają zwykle brązowe lub
czarne, rzadziej blond lub miedziano-rude.
Elfy leśne to
samotnicy – silniejsi od innych elfów, jednak nie tak mądrzy.
Krasnolud
Krasnoludy są
znane ze swoich umiejętności bojowych, niespotykanej wytrzymałości, znajomości
skrywanych przez ziemię tajemnic, pracowitości i zdolności do pochłaniania
ogromnych ilości piwa. W ich tajemniczych królestwach, wykutych we wnętrzach
gór, kryją się niezmierzone bogactwa, które czasem wydostają się na światło
dzienne w postaci podarków lub przeznaczonych na handel towarów.
Istnieją trzy
rodzaje krasnoludów:
Złoty krasnolud
Krasnoludy
złote stworzyły wspaniałe królestwo w Wielkiej Rozpadlinie, gdzie udało im się
przeżyć straszliwe wojny ze złymi humanoidami. Chociaż parały się w pewnym
stopniu magią, nigdy nie popadły w arogancką dumę, która doprowadziła do upadku
wiele ludzkich krain. Złote krasnoludy, pewne siebie i bezpieczne w
niedostępnych twierdzach, zyskały reputację rasy wyniosłej i dumnej. Od czasu
Błogosławieństwa Gromu wielu młodych krasnoludów opuściło Wielką Rozpadlinę i
rozpoczęło eksplorację okolicznych regionów. Mieszkańcy innych krain przekonali
się, że choć wielu przedstawicieli tej rasy sprawia wrażenie niedostępnych i podejrzliwych,
złote krasnoludy to w istocie doskonali wojownicy i sprytni handlarze.
Złote
krasnoludy są bardziej towarzyskie, jednakże mniej zręczne od swoich
pobratymców.
Szary krasnolud
Po wyzwoleniu
się spod władzy Łupieżców Umysłów krasnoludy szare, zwane również duergarami,
pojawiły się jako nowa rasa krasnoludów z ograniczonymi mocami umysłu.
Duergarowie są przeważnie źli, jednakże część z nich zwraca się przeciwko
pobratymcom i szuka innego życia. Duergarowie płci męskiej i żeńskiej są łysi,
a kobiety pozbawione są zarostu. Szare krasnoludy są dużo szczuplejsze od
innych krasnoludów, mają bardziej surowe rysy, szare brody i szarą skórę.
Szare
krasnoludy są jeszcze bardziej szorstkie w obejściu od krasnoludów tarczowych,
aczkolwiek posiadają liczne talenty i niezwykłe umiejętności.
Krasnolud tarczowy
Starożytne
królestwa krasnoludów prowadziły niekończące się wojny z goblinami i innymi
mieszkańcami Podmroku. Krasnoludzkie cesarstwa północy upadały jedno po drugim,
pozostawiając po sobie jedynie rozproszonych mieszkańców, którzy mieszkali w
górach lub nieznanych częściach Podmroku. Klany, które przetrwały te bitwy, to
krasnoludy tarczowe – rasa krasnoludów najczęściej widywana w Krainach.
Są bardzo
wytrzymałe i bardzo gburowate.
Gnom
Ze względu na
swoje zdolności techniczne, alchemiczne i smykałkę do wynalazków gnomy są
wszędzie mile widziane. Choć w każdym miejscu istnieje wielkie zapotrzebowanie
na umiejętności gnomów, większość z nich woli żyć wśród swoich pobratymców. Przedstawiciele
tej rasy mieszkają w przytulnych norach, które zostały wydrążone w pagórkach
lub w lesistych wzgórzach.
Istnieją dwa
rodzaje gnomów:
Gnom głębinowy
W niedostępnych
głębinach Podmroku żyją svirfneblin, czyli gnomy głębinowe. Są to podejrzliwi
samotnicy, którzy ciągle się obawiają, że ktoś zaatakuje ich jaskinie. U gnomów
głębinowych próżno szukać humoru i otwartości, tak powszechnych wśród ich
pobratymców z powierzchni. W całym Faerunie nie ma chyba istot, którym
ukrywanie się przed niepożądanym wzrokiem i zacieranie śladów przychodziłoby z
większą łatwością. Takie umiejętności ukształtowały się przez wiele stuleci, w
czasie których gnomy głębinowe musiały opierać się śmiertelnym niebezpieczeństwom
Podmroku.
Gnomy głębinowe
są równie małe jak skaliste, ale już nie tak wytrzymałe. Charakteryzują się
jednak większą zręcznością i mądrością (aczkolwiek niezbyt dobrze radzą sobie z
życiem społecznym).
Gnom skalisty
Gnomy skaliste
są najczęściej spotykaną rasą gnomów w regionie i z reguły są po prostu
nazywane gnomami, gdyż tylko z nimi styczność mają rasy mieszkające na
powierzchni ziemi. Ponieważ natura wyposażyła je w ogromną ciekawość i smykałkę
do prac ręcznych, gnomy celują w kunsztownych rzemiosłach, takich jak
szlifowanie klejnotów, tworzenie zabawek i skomplikowanych mechanizmów.
Są małe, ale
wytrzymałe.
Niziołek
Niziołki to
mądrzy i zdolni oportuniści. Można być pewnym, że niziołek lub klan niziołków
wszędzie znajdzie dla siebie miejsce i dostosuje się do każdej sytuacji. Często
występują w roli tajemniczych wędrowców, więc mieszkańcy Faerunu traktują ich
zarówno z podejrzliwością, jak też z ciekawością. Niziołki mogą być solidnymi,
ciężko pracującymi obywatelami (jeśli należą do klanu) lub też zwykłymi
złodziejami, którzy szukają okazji do łatwego zarobku. Wszystkie niziołki są
jednak sprytne i potrafią przetrwać nawet w niesprzyjających warunkach.
Istnieją dwa
rodzaje niziołków:
Niziołek lekkostopy
Najpopularniejsza
rasa niziołków na świecie. Lekkostopi najłatwiej poddają się zewowi wędrówki.
Doskonale czują się w towarzystwie przedstawicieli wielu różnych ras i kultur.
Niziołek waleczniak
Podczas gdy
niziołki lekkostope cenią sobie podróże oraz możliwość poznawania nowych krain
i ludów, niziołki waleczniaki są lepiej zorganizowane i bardziej
przedsiębiorcze. To istoty bardzo wytrwałe – dzielnie bronią swoich siedzib w
sytuacjach, w których niziołki lekkostope najprawdopodobniej ratowałyby się
ucieczką. Ta rasa niziołków lubuje się w konkursach atletycznych i wysoko ceni
wszelkiego rodzaju wyjątkowe uzdolnienia.
Obie rasy są
mniejsze od większości humanoidów, ale niesamowicie szybkie.
Sferotknięty
Sferotknięty to
ogólne określenie istoty, w której żyłach płynie pewna ilość krwi pozasferowca,
zwykle istoty niebiańskiej lub piekielnej.
Krew istoty
nadnaturalnej pozostaje w rodzie przez wiele pokoleń. Chociaż sferotknięci nie
są tak odmienni, jak półniebianin lub półbieg, posiadają jednak pewne
szczególne cechy.
Dwa najczęściej
spotykane rodzaje sfetotkniętych to:
Aasimar
W żyłach
aasimar płynie niebiańska krew. Zwykle walczą oni przeciwko wszelkiemu złu na
świecie. Niektórzy z nich mają pewne cechy fizyczne, które zdradzają ich
pochodzenie: srebrne włosy, złote oczy czy nienaturalnie intensywne spojrzenie.
To potomkowie sług niebiańskich, noszą więc zazwyczaj znamię w kształcie symbolu
bóstwa lub inny znak charakterystyczny dla swojej religii.
Diabelstwo
Diabelstwa
pochodzą od złych pozasferowców, dlatego są powszechnie uznawane za istoty złe
i niegodne zaufania. To oczywiście zbytnie uogólnienie, ale podobne cechy można
znaleźć u tak wielu przedstawicieli tej rasy, że krzywdzące opinie na temat
diabelstw będą się nadal utrzymywać. Niektóre diabelstwa mają pewne cechy
fizyczne, które zdradzają ich położenie: ostro zakończone zęby, czerwone oczy, małe
rogi, zapach siarki czy rozszczepione stopy. Roztaczają też wokół siebie
nienaturalną aurę zła. To potomkowie sług piekielnych, noszą więc zazwyczaj
znamię w kształcie symbolu bóstwa lub inny znak charakterystyczny dla
złowieszczej religii.
