1.1 Festyn dożynkowy

S

en był dziwny i pełen sprzeczności, lecz Clarith Flomein nie przykładała do niego większej wagi. Dawno przyzwyczaiła się do mar pełnych magii i tajemnic. Musiała jednak przyznać przed sobą, że ten ostatni o księdze w jaskini i dziwnej mgle nad miastem zaniepokoił ją na tyle, by zbudzić się kilka godzin przed wyznaczoną pobudką.

I gdy tak leżała na łożu, wsłuchując się w dziwne dźwięki dobiegające z pomieszczeń obok, zaczęła się uśmiechać. Nie był to uśmiech ciepły – zawierał w sobie szczyptę złośliwości oraz odrobinę szaleństwa.

Dawno czekała na ten dzień, oj, dawno.

Podniosła się, a potem przeciągnęła, tłumiąc dłonią ziewnięcie. Po chwili z nową werwą wstała z łóżka, pościeliła je i zaczęła zbierać ubranie, by móc szybko umyć się oraz przebrać.

Festyn Dożynkowy w Zachodnim Porcie był organizowany co roku i jak co roku Clarith wraz z przyjaciółmi zamierzała wystartować, zwłaszcza że miał to być ich ostatni raz. Osiągnęli już wiek dorosły i inni mieszkańcy oczekiwali, że ona wraz z dwójką najlepszych przyjaciół zaczną pracować na dobre imię Zachodniego Portu. Dlatego dzisiejszy dzień stał się ich ostatnią szansą na zdobycie pucharu oraz uznania wśród znajomych. Choć i bez tego stanowili niezwykle dobraną, barwną grupę rzucającą się w oczy, gdziekolwiek by się nie pojawili.

Clarith od najmłodszych lat interesowała się czarnoksięstwem i nikogo nie zdziwiło, gdy zniknęła na kilka dobrych lat, ucząc się od najlepszych czarnoksiężników trudnej sztuki czarnej magii. Nie znaczyło to jednak, że przeszła na stronę zła – pragnęła wykorzystywać swoje umiejętności do czynienia dobra, choć nie zawsze jej zachowanie jasno na to wskazywało. Była indywidualistką, postępowała według własnego kodeksu moralnego, niekiedy podejmując decyzje, które w oczach innych nie zasługiwały na pochlebstwa. Mimo to cieszyła się powszechnym szacunkiem wśród mieszkańców, jeszcze zanim wróciła z wyprawy w dziwacznym, kusym stroju czarnoksiężnika.

Amie Fern z kolei reprezentowała jasną stronę magii – uczył ją jeden z najlepszych czarodziejów na południe od Neverwinter – Tarmas – i osiągnęła w dziedzinie czarowania niezwykle wysoki poziom. Co roku na Festynie robiła niesamowity pokaz swoich umiejętności, zachwycając nie tylko najmłodszych widzów, lecz nawet starych wyjadaczy Zachodniego Portu.

Bevil Straling nie władał magią, jednak nie znaczyło to, że nie rzucał się w oczy. Od wielu lat trenował ciężko pod okiem najlepszych wojowników, stał się niezłym strategiem i wygrywał wszystkie potyczki. Nie ukrywał się też z dumą – ku ogólnemu rozbawieniu towarzyszących mu pań – gdy dzieciaki z Portu patrzyły na jego kolczugę z jawną zazdrością.

A dzisiaj znów mieli pokazać, jak mocną grupę stanowili pomimo różnic, jakie ich dzieliły.

Clarith pogłaskała białawą czaszkę przyczepioną do stroju i uśmiechnęła się. W ubraniu czarnoksiężnika wzbudzała nie tylko szacunek wśród mieszkańców wioski, ale też i nutę strachu. A ta niepewność w oczach wielu sprawiała jej niebywałą przyjemność.

Wyszła z pokoju i skierowała swoje kroki do salonu, gdzie najczęściej przebywał jej przybrany ojciec – Daeghun.

Odkąd tylko pamiętała, Daeghun opiekował się nią i mieszkał w niewielkim domku na obrzeżach wioski. Kochał uczyć córkę, dzięki czemu nie miała problemów ze strzelaniem z łuku czy polowaniem. Choć wiele razy zastanawiała się, czemu elf mieszkał samotnie w Zachodnim Porcie i opiekował się porzuconą ludzką dziewczynką, nie dociekała zbyt mocno. Niektórych rzeczy po prostu nie musiała wiedzieć dla świętego spokoju.

— Co do dnia przed wieloma laty…

Clarith zmarszczyła brwi, obserwując ojczyma stojącego przed kominkiem i wpatrującego się w wesoło tańczące płomienie. Miał jednak doskonały słuch i gdy tylko dziewczyna spróbowała postąpić kolejny krok do przodu, by lepiej słyszeć jego zamyślony głos, Daeghun odwrócił się do niej i uśmiechnął.

— O, moja przybrana córka już wstała i ubrała się, jak widzę. — Clarith zrezygnowała z prób skradania się. Choć mieszkała z nim pod jednym dachem i Daeghun wiele razy uczył jej tej trudnej sztuki, nie mogła się równać z elfem, który miał to we krwi.

— Witaj, ojcze — przywitała się, podchodząc bliżej. Czasami źle się czuła z myślą, że dawno temu zdołała przerosnąć Daeghuna, jednak chyba mu to nie przeszkadzało. Zawsze powtarzał, że jest dumny, mogąc mieć tak wspaniałą córkę.

— Coś się trapi? — spytała, widząc jego nietęgą minę.

— Dzisiaj jest Festyn Dożynkowy i rada Zachodniego Portu wymaga ode mnie, żebym poprowadził turniej strzelecki — przyznał, kręcąc z niedowierzaniem głową. — Zdumiewa mnie ludzka potrzeba świętowania dni pamięci. Ale może jeszcze wyjdzie z tego coś dobrego.

— Jestem pewna, że będziesz się znakomicie bawić — zauważyła ze śmiechem i splotła ręce na piersi. — Zawsze narzekasz na Festyn, jednak ostatecznie cieszysz się z tego święta.

Daeghun postanowił zignorować ostatnią wypowiedź Clarith. Szybko zmienił temat, by uniknąć kolejnych niewygodnych stwierdzeń.

— Przyjechał kupiec Galen – będzie zainteresowany moimi futrami, jak zawsze… A pieniądze przydają się w życiu. Miniony sezon był ciężki – i na polach uprawnych, i w dzikich ostępach. — Clarith wiedziała, co miał na myśli. Ciągle dochodziły do nich plotki o złym stanie pól czy masowych śmieciach zwierząt w lesie. Mieszkańcy wioski nie mieli powodów do niepokoju, lecz Clarith wiele razy przyłapywała niektórych na niepewnych spojrzeniach skierowanych w stronę Bajora Umarłych.

Daeghun nie dostrzegł dziwnego zamyślenia córki, więc kontynuował, wyrywając tym samym dziewczynę z zamyślenia:

— Podczas gdy ja będę zajęty turniejem strzeleckim, ty musisz załatwić interes z kupcem. Weź moje futra ze skrzyni koło obrazu.

Clarith spojrzała w bok, gdzie stał duża kufer ze zdobionymi okuciami wieka – jedna z wielu pamiątek po przygodach ojczyma. Podeszła do niego, kucnęła i otworzyła wieko, wyciągając stamtąd ciężkie futra. Szybko zawinęła je i wsadziła do podręcznego worka, który zarzuciła na ramię.

Daeghun posłał jej ciepły uśmiech, tak często goszczący na przyjemnej twarzy starszego elfa.

— Galen zapewne ustawił na trawniku swój namiot. Będzie bawił się na Festynie, tak jak mieszkańcy wioski.

Czyli muszę go szukać po całym Zachodnim Porcie, westchnęła w duchu Clarith, ale nie okazała głośno niezadowolenia, by nie zdenerwować ojczyma.

— W zeszłym sezonie poprosiłem go, by przywiózł mi łuk z drewna z Lasu Zmierzchu. Sprzedaj mu futra, a za pieniądze kup łuk.

Clarith poprawiła worek na plecach i skinęła głową, choć dopadły ją wątpliwości, czy aby na pewno starczy pieniędzy na kupno broni. Łuk z drewna z Lasu Zmierzchu był rzadkością, a ten, kto go posiadał, cieszył się ogromnym szacunkiem wśród innych łuczników.

Gdy Clarith podniosła głowę, by wyrazić wątpliwości na głos, napotkała ciepłe spojrzenie Daeghuna i lekki uśmiech goszczący w kącikach ust.

— Przyjaciele czekają na ciebie przy moście. Na pewno spieszy im się na Festyn, ale — tutaj jego wzrok stwardniał, a głos nabrał ostrości — nie zapomnij o interesie z Galenem.

— Nie martw się, postaram się załatwić to jak najszybciej — obiecała Clarith i pomachała ojczymowi na pożegnanie, życząc mu dobrej zabawy. Wiedziała, że Daeghun wbrew pozorom lubił Festyn Dożynkowy – mógł wtedy pomóc innym mieszkańcom wioski, nie nudził się i spędzał czas z dobrymi znajomymi, a radość innych z pewnością spływała też na niego, choć nie chciał się do tego głośno przyznawać.

Pod tym względem ona i Daeghun byli do siebie bardzo podobni.

Clarith wyszła z domku i odetchnęła, ciesząc się na widok słońca wyłaniającego się zza chmur. Pogoda dopisała idealnie na Festyn Dożynkowy, choć dziewczyna nie pamiętała takiego roku, w którym padałby deszcz.

Ruszyła ścieżką prowadzącą do mostu, mijając stary powóz, który Daeghun miał naprawić jednemu z mieszkańców, lecz zawsze coś mu wypadało i zapominał o dawno rzuconej obietnicy. Słyszała w koronach drzew okalających jej dom ptaki, a delikatny powiew wiatru muskał liście, wprawiając w delikatny ruch.

Dostrzegła Amie i Bevila tuż przy moście; stali obok starej tabliczki z herbem rodowym Daeghuna oraz wysokich, ozdobnych pochodniach, które zawsze płonęły bez względu na porę roku czy porę dnia. Clarith pamiętała je od zawsze i nigdy nie widziała, by ktoś je gasił. Podejrzewała więc, że ktoś rzucił na nie czar.

Amie pierwsza ją ujrzała. Pomachała radośnie ręką i aż podskoczyła w miejscu, aby na pewno Clarith ich zauważyła.

— Jesteś! Chodź, Festyn już się zaczął! — Dziewczyna nie potrafiła ukryć podniecenia na samą myśl o zmaganiach z innymi o puchar, co wywołało rozbawienie Clarith.

Podeszła bliżej i przywitała się z Bevilem.

— To największy Festyn od lat. Przyszli ludzie ze wszystkich oddalonych gospodarstw, a nawet garstka spoza Bajora. To oznacza wielką widownię. — Bevil przeczesał dłonią włosy, mierzwiąc krótką, nierówno przyciętą grzywkę.

W Clarith coś zadrżało na myśl o tylu obywatelach oglądających ich niecodzienne umiejętności. Nigdy dotąd nie przybyło ich tak wielu, a gdy usłyszała o tych spoza Bajora, nie mogła ukryć uśmiechu zadowolenia wstępującego na twarz.

— Wielka widownia, wszyscy nam kibicują! — Amie aż rozsadzała energia, na co wskazywał lekko podniesiony, radosny głos oraz dreptanie w miejscu, jakby już chciała puścić się biegiem, by zgłosić drużynę do zmagań. — To nasza ostatnia szansa na wzięcie udziału w zmaganiach o Puchar Dożynkowy… ostatnia szansa, żeby wygrać!

— Jaka jest konkurencja? — spytała Clarith, podchodząc bliżej przyjaciół i poprawiając paski worka ze skórami schowanymi bezpiecznie wewnątrz.

— Mossfeldowie wygrali obie swoje walki w Dożynkowej Bójce. Ciężko będzie ich pokonać. Ale Amie na pewno zwycięży dla nas w Konkursie Talentów — oznajmił Bevil, lekko marszcząc brwi, gdy mówił o braciach, a jednocześnie o ich głównych wrogach.

Clarith wraz z przyjaciółmi od zawsze miała na pieńku z braćmi. Już od najmłodszych lat darli koty o miejsce zabaw, o konkursy na Festynie, a gdy wszyscy podrośli, zaczęły się pierwsze bijatyki, czego Daeghun nie pochwalał, bo wiedział, że może się to skończyć źle przede wszystkim dla Mossfeldów. Bevil niekiedy nie potrafił wyczuć własnej siły, Amie nie zawsze umiała dobrze kontrolować magię, z kolei Clarith ponosiły emocje, przez co najpierw atakowała, dopiero potem pytała.

Gdy wszyscy już dorośli, skończyli z przepychankami, jednak wrogość pozostała, a Festyn Dożynkowy stał się jedyną okazją do tego, by walczyć. Clarith ze wszystkich konkursów lubiła najmniej właśnie Dożynkową Bójkę. Wraz z Amie nie nadawały się do pierwszej linii, więc najczęściej to Bevil obrywał, a one robiły za sztuczny tłum, modląc się do bóstw o przychylność w pojedynku dla ich drużyny.

— Namówiłam Tarmasa, żeby nauczył mnie kilku nowych zaklęć, i wygrzebałam z jego ksiąg kilka kolejnych, gdy nie patrzył. — Amie zachichotała, ciesząc się z własnego postępku jak małe dziecko, któremu udało się podkraść z kieszeni kupca miedziaki. — Podobno Wyl Mossfeld pokazuje to samo, co rok temu, więc powinnam mieć łatwiej.

Słysząc to, Bevil jęknął i uderzył się dłonią w czoło, kręcąc z politowaniem głową.

— O bogowie. Tylko nie naśladowanie chochlików…

Clarith zaczęła się śmiać, a wraz z nią Amie, do której dołączył szybko Bevil. Ten numer Wyl powinien już sobie dawno darować, jednak uparcie pokazywał go co roku, chwaląc się na prawo i lewo swoją wyjątkową umiejętnością, która nie była niczym innym, jak zwykłą sztuczką niezwiązaną w żaden sposób z magią.

Gdy cała trójka już się uspokoiła, Clarith spojrzała najpierw na przyjaciółkę, która wyglądała dzisiaj wyjątkowo pięknie w długiej, brązowo-beżowej szacie uczennicy Tarmasa, a później na Bevila poprawiającego naramienniki lekkiej zbroi.

— Mamy przed sobą cały dzień — zauważyła, po czym kiwnęła głową w stronę centrum wioski, gdzie słychać już było wesołe pokrzykiwania przybyłych — od czego zaczniemy?

— Zapiszemy się u Georga na rynku — oznajmiła natychmiast Amie i wbiegła na most, po czym odwróciła się do zdezorientowanych przyjaciół i machnęła na nich ręką — chodźcie!

Clarith zaśmiała się, widząc ogromną werwę przyjaciółki, poklepała zdezorientowanego zachowaniem Amie Bevila, po czym pobiegła za czarodziejką, wsłuchując się w stukot ciężkich butów uderzających o stare deski mostu. Minęli kolejne wiecznie tlące się pochodnie, rozgonili stadko kur koczujących blisko starej chaty położonej tuż nad rzeką, aż wreszcie ujrzeli wysoki namiot Georga. Przypominał Clarith te z obozów wojsk – strzelisty, przestronny, w żółto-zielone pasy, z odsłoniętym wejściem.

Tuż przed nim dostrzegli Georga i Clarith już miała do niego machać, gdy zatrzymała się w pół kroku, słysząc strzępek rozmowy, jaką prowadził z Orlenem, jednym z mieszkańców Zachodniego Portu. Amie i Bevil zatrzymali się obok przyjaciółki i spojrzeli na nią bez zrozumienia, jednak szybko znieruchomieli, słysząc niespokojny głos Georga:

— A zaraza? Jesteś pewien, że się rozprzestrzenia, Orlen?

— To nie zaraza, Georg — Orlen pokręcił ponuro głową, jego spojrzenie pozostało poważne — to coś innego. Nie ma pleśni, nie ma gnicia. Tak jakby rośliny nie chciały rosnąć. Jakby nie miały odwagi wzejść i spojrzeć w słońce.

Georg zamyślił się na chwilę, spuszczając wzrok.

— Co mówią druidzi? — spytał nagle.

— W tym problem, Georg. Nie można znaleźć żadnego druida. Nie ma po nich śladu. — Orlen westchnął ciężko i pokręcił głową, jakby nie dowierzał temu, co się właśnie działo. — Dawniej ostrzegali mnie o kłopotach, zanim sam zauważyłem, że się zbliżają. Tym razem jest tylko przeklęte milczenie.

Clarith wraz z towarzyszami mogła ujrzeć na twarzach mężczyzn niepokój, a u Orlena dodatkowo pojawił się nawet strach.

— Myślisz, że powinniśmy coś powiedzieć? Na Festyn przybyli wszyscy, nawet ludzie z oddalonych gospodarstw.

Georg jednak zaprzeczył szybko.

— Nie. Niech przynajmniej dzisiaj zapomną o troskach. Jutro przejdziemy się po wszystkich, powiemy każdemu z osobna.

Clarith zmarszczyła brwi, widząc, jak Orlen przytaknął i ponownie westchnął, przez co wydawać się mogło, jakby przybyło mu kilku lat.

— Masz rację, Georg. Zatem jutro.

W tym samym momencie, w którym Orlen odszedł, Clarith odchrząknęła, przez co Georg podskoczył jak oparzony i odwrócił się w ich stronę. Odetchnął, widząc ją oraz dwójkę przyjaciół, jednak niepokój nie zniknął z jego twarzy.

— Nareszcie jesteś! — Clarith nie zdziwiła szybka zmiana nastroju mężczyzny. Nie znaczyło to, że ona zapomniała o ich niepokojach, o których starali się mówić cicho. — Nie byłem pewny, czy się pojawisz… myślałem, że znowu włóczysz się po Bajorze i przegapisz cały Festyn! To nie byłby pierwszy raz, o ile pamiętam…

Clarith podrapała się nerwowo w kark, czując na sobie intensywne, karcące spojrzenia Amie oraz Bevila. Pamiętała doskonale te kilka razy w poprzednich latach, gdy wracała specjalnie do domu na Festyn, jednak sto razy bardziej wolała chodzić po Bajorze Umarłych i wypróbowywać zaklęcia, których zdołała się nauczyć.

— To ostatni rok, kiedy możecie wystąpić, zgadza się? — spytał Georg z uśmiechem; troska z jego twarzy zniknęła, a wstąpiło za to rozbawienie.

— Zgadza się. Jakie są zasady w tym roku? — Clarith przytaknęła i weszła za Georgiem do namiotu, gdzie na wielkim, dębowym stole leżała opasła księga.

Złapała za pióro, zanurzyła końcówkę w kałamarzu i szybko się podpisała.

— Zasady są takie, jak zwykle. Wygraj trzy z czterech konkurencji, a zdobędziesz Puchar Dożynkowy. Wygraj wszystkie cztery, a rada wioski przyzna ci specjalną nagrodę. — Georg uniósł palec i uśmiechnął się nieco pobłażliwie, wpatrując się intensywnie w Clarith, co nieco zbiło ją z tropu. — Tego nie dokonał nikt od czasów Cormicka.

Clarith uśmiechnęła się, przyjmując wyzwanie. Z chęcią spróbują zawalczyć o nagrodę od rady.

— Co to za cztery konkurencje? — spytała, chcąc oszacować szanse na wygraną.

— Jest Dożynkowa Bójka, od lat najpopularniejsza. Oprócz tego Konkurs Talentów, a macie w drużynie Amie, więc na pewno wygracie. — O ile Dożynkową Bójką Clarith martwiła się najbardziej, tak o Konkurs Talentów była spokojna.

— Dziękuję, Georg — odezwała się z uśmiechem Amie, płonąc rumieńcem, gdy usłyszała komplement od wojownika.

— To tylko prawda, moja panno — odpowiedział Georg poważnie, lecz czar prysł, gdy mrugnął do dziewczyny. Po chwili znów zwrócił się do Clarith: — Twój przybrany ojciec jak zwykle prowadzi Turniej Strzelecki. Poza tym przekonałem Tarmasa, żeby poprowadził Wyzwanie Łotrów.

Clarith zmarszczyła brwi. Nie spodziewała się, że ostatnia konkurencja może okazać się tak trudna. Ani ona, ani Amie, ani Bevil ze swoim wrodzonym talentem do potykania się o nieistniejące kamienie nie mieli szans, w dodatku Dożynkowa Bójka także nie wyglądała za ciekawie.

Szanse na wygraną zaczęły drastycznie spadać.

— Podejrzewam, że Wyzwanie Łotrów będzie dla was najtrudniejszą konkurencją… chociaż Mossfeldowie mogą mówić co innego.

W Clarith się zagotowało. Jak oni śmieli?! Już ona im pokaże, że z czarnoksiężnikiem z Zachodniego Portu się nie zadziera! Ona, Clarith Flomein, wygra ten cholerny Puchar Dożynkowy, choćby miała się w ciągu kilku najbliższych godzin nauczyć sztuki rozbrajania urządzeń i kradzieży pieniędzy z kieszeni mieszkańców wioski.

— Jakby mnie obchodziło, co mówią Mossfeldowie — warknęła bardziej do siebie niż do rozbawionego Georga. — Dobrze. Jesteśmy gotowi do startu.

— Jeśli będziesz mieć jakieś problemy, wiesz, gdzie mnie znaleźć. I powodzenia w Bójce!

Clarith skinęła jedynie głową i wyszła z namiotu, odganiając od siebie natrętnego białego koguta. Ptaszysko zagdakało z wyraźnym oburzeniem i odbiegło kawałek dalej, rozkładając szeroko skrzydła, jakby zamierzało odlecieć.

Troje przyjaciół szło przez wioskę, a mieszkańcy z szacunkiem ustępowali im drogi. Amie kiedyś zdradziła jej, że ludzie robią tak ze względu na wygląd Clarith, ale ona czuła, że to tylko w połowie stanowi prawdę. Jak kruczoczarne włosy i jasnobłękitne oczy, niemal białe — efekt wielu godzin intensywnego czarowania i obcowania z czarną magią — tak strój i ogólna informacja o tym, że stała się czarnoksiężnikiem, stanowiły wystarczający powód do strachu przed umiejętnościami, jakimi władała dziewczyna.

Wyminęli stoisko Lazlo Buckmana, miejscowego sprzedawcy miodu, który na czas Festynu nazywał go Dożynkowym, a także zagrodę pełną wieprzów, gdzie odbywał się lokalny konkurs. Jeden z nich, wielki, jak na młodego wieprzka, przykuł uwagę drużyny, jednak nie na długo, bo w oddali ujrzeli Rettę Starling – matkę Bevila, która zajmowała się Konkursem Talentów.

— Z chęcią obejrzę twój występ, Amie. — Orlen pomachał do dziewczyny, a ta ponownie tego dnia spłonęła rumieńcem, co wywołało rozbawienie u Clarith.

Amie Fern nigdy do końca nie pogodziła się z popularnością w Zachodnim Porcie. Jako czarodziejka i uczennica Tarmasa była znana przez wszystkich, a częste treningi na świeżym powietrzu, jakie organizował czarodziej, sprawiały, że niemal wszyscy już widzieli ogromne możliwości i talent, jaki Amie posiadała. Tarmas był dumny z dużych postępów swojej uczennicy i gdy tylko nadarzała się okazja, chwalił się nią i przedstawiał co lepszym znanym osobistościom.

A Amie zawsze to onieśmielało, choć wyglądała na niezwykle otwartą i towarzyską dziewczynę.

— Szybko, szybko! Wszyscy czekają na ciebie, kochana! — Retta Sarling podbiegła bliżej i złapała Amie za ramię, ciągnąc ją w kierunku wejścia do zagrody, gdzie miała dać pokaz umiejętności magicznych.

Skołowana Fern dała się poprowadzić, patrząc bez zrozumienia na zebrany tłum wokół wyznaczonego skrawka ziemi.

— Czekają na mnie? — spytała niepewnie, wskazując na wiwatujących dorosłych i rozkrzyczane, podniecone dzieci.

— Oczywiście! Żonglowanie i kukiełki nie są złe, ale dzieci chcą oglądać magię. I ja też! — dodała z uśmiechem, na co Bevil pokręcił głową z zażenowaniem, a Clarith zachichotała, łapiąc się pod boki.

Sama była ciekawa, co też Amie przygotowała – wszakże przy moście wspomniała, że Tarmas nauczył ją kilku nowych zaklęć, a do tego sama poduczyła się następnych, gdy czarownik nie patrzył.

— No dalej, Amie. Widownia czeka! — zawołała Clarith, a Bevil zaczął klaskać, by zachęcić przyjaciółkę do rozpoczęcia pokazu.

Flomein ujrzała w tłumie znajomego kupca, o którym zupełnie zapomniała przez całe to zamieszanie związane z walką o Puchar. Postanowiła, że znajdzie Galena, gdy tylko wygrają konkursy.

Dostrzegła też braci Mossfeldów. Wpatrywali się w nią z jawną niechęcią. Odwzajemniła ich spojrzenie, a wokół jednej z dłoni zatańczył fioletowy płomyk, oplatając palce i wędrując w górę po ramieniu. Ich twarze natychmiast zbladły.

W przeciwieństwie do przyjaciółki, Clarith nie lubiła się chwalić swoimi umiejętnościami, więc nawet przyjaciele nie do końca znali jej możliwości i niszczycielską siłę, jaką potrafiła obudzić na każde skinienie palca.

— Uspokój się, to tylko dwójka nic nieznaczących wieśniaków! — syknął do jej ucha Bevil i szturchnął w ramię. Płomyk zniknął, jakby nigdy go tam nie było. — Amie zaczyna, skup się.

Amie w istocie rozpoczęła występ. Stanęła w rozkroku i uniosła przed siebie ręce, przymykając oczy. Nagle zerwał się wiatr i dmuchnął dziewczynie w twarz, rozrzucając na bok kosmyki grzywki. Clarith patrzyła na to z dumą. Mimo że ona też tak potrafiła, nie umiała spojrzeć na siebie z boku, gdy rzucała zaklęcia. Z pewnością musiało to robić równie duże wrażenie, co czarująca Amie.

Nagle wokół Fern na ziemi pojawił się magiczny okrąg. Świecił jasnym światłem, a czerwone linie zdawały się unosić kilka centymetrów nad ziemią. Po chwili na tym miejscu stał ogromny wilk, szczerząc żółte kły i warcząc na zachwycone dzieci.

— Niesamowite — wyszeptał Bevil, obserwując Amie i jej radość wymalowaną na twarzy.

Clarith skinęła jedynie głową i powiodła wzrokiem po zebranym tłumie. Wszyscy bili brawo, jednak to był dopiero początek.

Amie poklepała wilka po łbie, a zwierzę zamerdało lekko ogonem i odsunęło się na bok, tocząc wzrokiem po dzieciach. Już nie warczało, teraz za jego zachowaniem kryła się ciekawość.

Amie ponownie zamknęła oczy i wyciągnęła przed siebie ręce. Niemal natychmiast ziemia wokół stóp zaświeciła się, a wśród trawy dostrzec można było świetlisty krąg. Wokół sylwetki dziewczyny zamigotały dziwne symbole i do uszu zebranych dobiegło mamrotanie w nieznanym języku. Nikt nie wiedział, co zaraz nastąpi.

Gdy dłoń Amie wystrzeliła w kierunku Bevila, na reakcję było już za późno. Clarith jedynie zdołała odskoczyć, zanim sylwetka przyjaciela nagle zgarbiła się, a wokół rozbłysło jaskrawe światło, przysłaniając wszystkim widok.

Kiedy światłość zniknęła, nawet Clarith nie umiała powstrzymać westchnienia zachwytu. Amie rzuciła Powiększenie Osoby, przez co Bevil mierzył dobre kilkanaście stóp wzrostu. Wszyscy musieli zadzierać głowy, by ujrzeć jego zszokowaną minę. Wilk skulił uszy i warknął, jednak ciepła, spokojna dłoń jego pani uspokoiła Chowańca.

— Brawo, brawo! — Ktoś z tłumu zaczął wiwatować ku ogromnej uciesze Amie oraz dumnego Bevila, który zaczął stroić miny i wykonywać przeróżne figury, rozśmieszając wiejskie dzieciaki i swoje przyjaciółki.

— Teraz już tylko wielki finał! — Retta klasnęła w dłonie i wskazała na beczułkę po miodzie Lazlo ustawioną w rogu zagrody. — Rzuć Promień Lodu albo Strugę Kwasu na tę starą beczkę. Jest spróchniała, powinna szybko się rozpaść.

Po rozradowanej minie Amie można było wywnioskować, że dziewczyna świetnie się bawi, pokazując różne aspekty białej magii. Clarith z ponurym rozbawieniem zrozumiała, że gdyby to ona miała pokazać swoje umiejętności, przestraszyłaby jedynie te dzieciaki, a przy okazji mogła komuś zrobić krzywdę. Nie zawsze zaklęcia chciały jej słuchać, choć zdarzało jej się to już niezwykle rzadko.

Amie odwróciła się w stronę beczki i przechyliła głowę, zastanawiając się, jakiego zaklęcia użyć. W końcu jej usta wykrzywił pewny siebie uśmiech, a ciało niemal samoistnie przyjęło wyjściową postawę. Lekki rozkrok, dłonie wysunięte przed siebie, umysł zwarty i skupiony.

Zerwał się zimny wiatr i wszyscy zadrżeli, wypuszczając z ust obłoki pary. Wokół Amie zatańczyły małe drobinki śniegu, a ziemia przy stopach pokryła się szronem. Dłonie dziewczyny otuliło jasnobłękitne światło; gdy uśmiech pojawił się na twarzy, z dłoni wystrzelił biały promień, obejmując starą beczkę. Drewno w sekundzie pokryło się grubą warstwą lodu, by po chwili, pod wpływem magii, roztrzaskać się na kawałki i upaść na zmarzniętą trawę.

Tłum wręcz oszalał. Wszyscy wiwatowali, skandowali imię Amie i klaskali. Clarith przyłączyła się do nich, a Bevil przeskakiwał z nogi na nogę, robiąc przez to małe trzęsienia ziemi. Flomein pokręciła z rozbawieniem głową i przywołała do siebie czarodziejkę, po czym uściskała ją i pogratulowała wspaniałego pokazu.

— To było niesamowite, młoda damo, zupełnie niesamowite! Nie widziałam takiego pokazu magii od… no… — Kobiecie wyraźnie zabrakło słów, bo zmarszczyła brwi i popukała się palcem w brodę, próbując sobie przypomnieć.

— Mamo? Wszystko w porządku? — spytał niepewnie Bevil, nachylając się nad przyjaciółmi, by lepiej słyszeć, o czym rozmawiali.

— Minęło dużo czasu… Nie przejmuj się. Na pewno wygracie konkurs. To było dla nas wielkie przeżycie. — Retta przytuliła do siebie Amie i poklepała Clarith po plecach, choć wolała unikać przeszywającego wzroku jasnych tęczówek Flomein. — Aha, prawie zapomniałam! — Zaczęła grzebać wśród połów odświętnej sukni, po czym wyciągnęła stamtąd kilka paczek owiniętych czerwonymi wstęgami. — Dostałam te zwoje od Tarmasa… Powiedział, żebym je dała jego uczennicy i jej przyjaciołom, jeśli wygrają Konkurs Talentów.

Amie z uśmiechem odebrała nagrodę i dała po jednym zwoju Bevilowi oraz Clarith. Dziewczyna przyjęła podarunek z wdzięcznością i schowała do sakwy, którą miała przy sobie. Wiedziała, że podarki od Tarmasa zawsze posiadają ogromną wartość.

Retta odeszła na bok, by porozmawiać z wieśniaczkami o pokazie, a Bevil chrząknął, zwracając tym samym uwagę przyjaciółek.

— Amie… Mogłabyś przywrócić moje normalne rozmiary? Czuję się trochę… niezręcznie — przyznał cicho Bevil, przestępując z nogi na nogę.

 Clarith zachichotała i uderzyła go w łydkę, choć normalnie byłoby to ramię przyjaciela.

— Przestań narzekać, w końcu jesteś w centrum uwagi!

Bevil zmierzył przyjaciółkę zezłoszczonym spojrzeniem, a w tej samej chwili Amie cofnęła czar oraz odwołała Chowańca. Wilk zawył na pożegnanie i zniknął w kręgu przywołanym przez czarodziejkę.

— No-no… Niezły pokaz!

Tuż obok nich pojawił się Orlen, klaszcząc od niechcenia, choć twarz zdradzała ogromne niedawno przeżyte emocje.

— Jesteś wprawiona w magii, młoda Amie. Powiedziałbym, że na poziomie lepszym niż dostateczny, gdybyś mnie pytała, choć wiem, że nie pytałaś. — Clarith wywróciła oczami, ale uśmiechnęła się, dostrzegając w zachowaniu mężczyzny pierwsze próby flirtu. — I… ciekaw jestem, czybyście nie zechcieli spojrzeć na… wieprzka.

— Wieprzka? — zdziwiła się Clarirth, zapominając o bujnym życiu miłosnym przyjaciółki.

— Tak, ta wielka bestia Lewy’ego Jonsa. Nazywa go swoją mistrzowską świnią, ale dla mnie to sztuczka. Oszustwo. Nigdy wcześniej nie widziałem takiego wieprzka, a mam oko do wieprzków, ludzie mogą zaświadczyć. — Bevil zdusił parsknięcie śmiechem nagłym atakiem kaszlu, lecz Orlen był tak zaaferowany rozmową, że nie dostrzegł kpiącej miny wojownika.

— Moim zdaniem został zamagiowany. Zaczarowaniony! Ale nie mogę tego udowodnić. — Tym razem to Clarith parsknęła śmiechem, nawet nie starając się tego jakoś specjalnie ukryć.

Amie zachichotała, lecz Orlen chyba nie wziął sobie tego do serca.

— Mówią, że pocałunek może zerwać urok… — zakpiła Clarith, próbując zapanować nad rozbawieniem, jednak chichotanie czarodziejki skutecznie jej to uniemożliwiało.

— Wiem, że gadam jak dureń. Nie myśl, że tego nie wiem! — Wieśniak westchnął ciężko i podrapał się po karku, unikając wzroku Flomein. — Stary, głupi Orlen znowu gada o swoich wieprzkach. Ale jestem dumny z uczciwej rywalizacji i pomyślałem, że możecie mi pomóc.

Mężczyzna odsunął się i uśmiechnął blado w kierunku Amie, która natychmiast spoważniała. Nawet Clarith dostrzegła, że Orlen przejął się tym konkursem i traktował go bardzo poważnie.

— Jeśli zmienicie zdanie, znajdziecie mnie przy wieprzkach. Nie będę wam więcej zawracał głowy, wiem, że macie swoje sprawy.

Odszedł, zanim którekolwiek zdołało się odezwać. Gdy Flomein zerknęła na Amie, wiedziała już, że czarodziejka nie odpuści. Skoro zwrócił się do nich o pomoc, mogli mu tę pomoc dać. Wszakże dzień rozpoczął się całkiem niedawno, a Festyn miał trwać do wieczora. Kilka minut ich z pewnością nie zbawi.

Pobiegli za wieśniakiem, który dochodził już do zagrody i patrzył z niesmakiem na wielkiego wieprza, którego Clarith mogłaby raczej nazwać dorodnym knurem. I faktycznie, nawet ona musiała przyznać, że był wielki – za wielki – choć gdy ujrzała go po raz pierwszy, nie zwróciła na niego większej uwagi.

— Popatrz na rozmiary świni Lewy’ego. Na pewno nie chcesz się jej przyjrzeć? — Orlen popatrzył na Clarith z nadzieją, po raz pierwszy pozbywając się strachu, który wzmagał się w nim, gdy widział niepokojące oczy Clarith.

— Zrobimy to, jeśli Amie będzie miała ochotę — odpowiedziała Clarith i spojrzała na przyjaciółkę.

Dziewczyna poprawiała poły szaty, a gdy tylko usłyszała swoje imię, natychmiast się wyprostowała i uśmiechnęła, kiwając ochoczo głową.

— Mam wydać opinię w sprawie magii? Oczywiście! To pewnie jakiś rodzaj przemiany, z chęcią zobaczę, jak to zrobili. — Orlen odetchnął z ulgą i pokazał koniec zagrody.

— Będę ci bardzo wdzięczny. Wieprzek Lewy’ego to ten wielki na końcu. Jeśli wykryjesz w nim magię, przyjdź i powiedz mi od razu!

Amie pobiegła szybko w stronę wskazaną przez wieśniaka, po czym zaczęła oglądać wieprzka ze wszystkich stron. Po chwili odwróciła się z trumfem w oczach.

— Orlen ma rację. Świnia została zaczarowana. Aura jest słabo wyczuwalna, więc mogło to być proste zaklęcie powiększenia… lub mikstura. — Zawiesiła głos, jakby się zastanawiała, co też wieśniak mógł wymyślić, choć Clarith bardziej interesowało, skąd Lewy Jons zdobył taką miksturę lub zaklęcie.

Z magią nie miał nic wspólnego, wręcz obawiał się jej, dlaczego więc uciekł  się do tak radykalnych kroków?

— Możesz rozproszyć to zaklęcie? — spytała Clarith, patrząc z zaciekawieniem na wielkiego wieprza.

— Retta dała nam zwój Mniejszego Rozproszenia. Wystarczyłoby przeczytać słowa.

Clarith zaczęła szukać w sakwie paczek, które dostali od mamy Bevila, jednak wojownik ubiegł dziewczynę, pytając głośno:

— Chwileczkę. Nie powinniśmy powiedzieć czegoś Lewy’emu? To nikczemny stary drań, ale możemy dać mu szansę, żeby wycofał świnię z konkursu, zanim narobi sobie wstydu przed wszystkimi.

Clarith westchnęła jedynie, jednak wolała nie spierać się z decyzją towarzysza. Skoro chciał użerać się z lekko wstawionym wieśniakiem, który postawił na oszustwo, niech będzie.

Żeby nie było, że nie chciała tego uniknąć.

We trójkę podeszli do Lewy’ego Jonsa, jednak zanim którekolwiek zdołało się odezwać choćby słowem, mężczyzna beknął donośnie i prychnął na widok Clarith.

— Czego chcesz? Moja świnia jest o tam, podziwiaj ją, nie mnie.

Flomein zacisnęła zęby i zwinęła jedną z dłoni w pięść. Nie lubiła tego starego głupca, a gdy przemawiał przez niego alkohol, tym bardziej miała ochotę obić mu mordę, choć na walce wręcz znała się tyle, co nic.

Specjalnie dla niego zrobiłaby ten wyjątek i pobrała kilka lekcji od Bevila.

— Wiemy, że twoja świnia została zaczarowana — oznajmiła Clarith, ignorując wcześniejszy złośliwy ton wieśniaka.

— Ty to niby wiesz, tak? — Lewy zaśmiał się donośnie, przez co ściągnął na siebie uwagę ludzi stojących nieopodal. — Nie wystarczy wiedzieć, trzeba mieć jeszcze jakieś dowody. Powiem, że kłamiesz, że rozpuszczasz plotki na polecenie tego barana Orlena.

Clarith westchnęła, choć złość nadal jej nie opuściła. Głupiec zapominał chyba, że była czarnoksiężnikiem, a Amie czarodziejką – obie wiedziały o magii sto razy więcej niż Jons o swoich zaczarowanych wieprzkach i Dożynkowym Miodzie Lazlo.

— Przez cały rok ględzi, jak to wygra ten konkurs. No a jak się okazuje, że go pokonam, płaci wam, żeby mnie oczernić! — narzekał Lewy dalej, choć Clarith nie przykładała już tak ogromnej wagi do tego, co mężczyzna mówił. — Oczywiście, całkiem możliwe, że ja zapłaciłbym wam więcej, żebyście trzymali gęby na kłódkę i powiedzieli Orlenowi, że nie oszukuję.

— Nic z tego. Wycofaj wieprza z konkursu albo rozproszymy zaklęcie — odpowiedziała natychmiast Flomein, ignorując wzmiankę o pieniądzach, jakie mógłby im zaoferować. Nigdy nie wzięłaby niczego, co należało do tego zapijaczonego, starego głupca.

— To blef i nic więcej — prychnął Lewy, przeniósł spojrzenie na Amie i w jego oczach pojawiła się jawna pogarda. — Ta sierota jest tylko uczennicą, a Tarmas nie zawracałby sobie głowy wieśniakami i świniami.

W Clarith na powrót zagościła wściekłość, wokół zaciśniętych pięści zatańczyły fioletowo-czarne płomyki, wijąc się i wspinając po ramionach właścicielki, wyłażąc z pustych oczodołów czaszki i wciskając macki pod strój.

— Zmykaj, zanim powiem twojemu ojcu, że oczerniasz mnie i moją świnię! — Lewy Jons widział magiczne płomyki, a w jego słowach pobrzmiewała histeria.

Bał się. A to Clarith w zupełności wystarczyło.

Odwołała magię, zanim ktokolwiek na to zareagował, po czym otworzyła sakwę i poczęła w niej grzebać, by wydobyć odpowiedni zwój. Ściągnęła czerwoną wstęgę i rozwinęła pergamin, wpatrując się w słowa. Zaraz potem zaczęła czytać.

Na początku nic się nie działo. Wieprzek chrumkał i obserwował tajemniczych nieznajomych z ciekawością, jednak już po chwili wokół niego pojawił się magiczny krąg. Linie świeciły się na fioletowo, a sam wieprzek jakby uniósł się, by zniknąć w rozbłysku jasnego światła. Lewy Jons coś krzyczał i wygrażał, wymachując pięściami, jednak stanowcze spojrzenie Bevila sprawiło, że stał w miejscu i tylko przyglądał się całej scenie.

Jak i połowa wioski, którą ściągnęło spore zamieszanie związane z konkursem.

Gdy światło przygasło, a krąg zniknął, na trawie ujrzeli… malutkiego wieprzka! Był najmniejszy ze wszystkich zgłoszonych i kwilił żałośnie, bojąc się podejść do większych towarzyszy. Kilka osób z tłumu zaczęło się śmiać i wytykać Lewy’ego Jonsa palcami.

— Niech was diabli wezmą! Zobaczcie, co zrobiliście z moją świnią!

Na oczach Clarith zwój zapłonął błękitnawym światłem i spłonął. Amie kiedyś mówiła jej, że są jednorazowego użytku i po wykorzystaniu zapisanego na pergaminie zaklęcia, spalają się na popiół.

Dziewczyna otrzepała rękawice z pyłu i ostatni raz zerknęła na rozwścieczonego Lewy’ego zabierającego z zagrody wieprza. Ludzie gwizdali na niego i wymachiwali pięściami – nie miał innego wyboru, jak wycofać się z konkursu.

Z poczuciem dobrze spełnionego zadania cała trójka podeszła do dyskutującego o całym zajściu Orlena. Mężczyzna na ich widok klasnął i przyciągnął do siebie Amie, całując w policzek. Clarith zachichotała, a sama Fern spłonęła rumieńcem, spuszczając głowę, by nikt tego nie ujrzał.

— Niezłą minę miał ten wieprzek. Ha-ha! Przez kilka godzin mógł być wielkim opasem, górować nad starszymi od siebie, a teraz znów wrócił do swojej niepozornej postaci. Na pewno dojdzie dzisiaj do niezręcznej sytuacji w chlewie… — Wszyscy zaczęli się śmiać, nawet Clarith, która nie zawsze lubiła tego typu humor starszego wieśniaka.

— Poza tym na pewno nikt już nie spróbuje zaczarować wieprzka w tym konkursie. Niemiło patrzeć na upokorzenie Lewy’ego, ale sam tego chciał. — Mężczyzna wzruszył ramionami i odprowadził Lewy’ego wzrokiem, gdy ten szedł w stronę swojej chaty, klnąc siarczyście, na czym ten świat stoi. Wieprzek wił się w jego rękach i kwiczał, jednak wieśniak nic sobie z tego nie robił. W jednej chwili dziewczynie żal zrobiło się zwierzęcia.

— Cieszę się, że mogliśmy pomóc, Orlen — powiedziała Clarith, gdy mężczyzna zniknął za zakrętem.

— Oczywiście, należą wam się podziękowania, ale ja mam dla was coś jeszcze. To suszona wieprzowina. Jest twarda i sucha, ale smakuje niebiańsko i wytrzymuje dłużej niż złe wspomnienia. — Clarith z delikatnym uśmiechem odebrała od mężczyzny paczkę i schowała ją do sakwy, kiwając głową w podzięce. — Jest dobra na dłuższą podróż, jeśli kiedyś zamierzasz się gdzieś wybrać.

— Dziękuję, Orlen.

— To żaden kłopot.

Pożegnali się z Orlenem i ruszyli w głąb wioski, próbując odnaleźć Daeghuna. Tym razem to Clarith chciała pokazać, co potrafi, a jeśli chodzi o łuk, nie miała sobie równych – nie licząc, oczywiście, elfów, którzy strzelanie mieli we krwi. 

__________ ~*~ __________

Daty publikacji ustalone, na tym blogu będą pojawiać się dwa rozdziały miesięcznie, więc myślę, że na braki narzekać nie będziecie, zwłaszcza że różnica będzie wynosić jedynie dziesięć dni. A dziesięć dni po drugim rozdziale tutaj, będę publikować rozdział na Wojnie Smoków. Myślę, że uczciwy układ :) Oczywiście tak długo, jak długo będę mieć spore zapasy, ale na razie się o to nie martwię, bo pisanie HF idzie mi nad wyraz sprawnie, toteż bardziej bałabym się o smoki. 

Na razie szukam odrobiny więcej czasu, by opisać rasy oraz profesje, jednak ostatnio powróciłam do anime, które kiedyś oglądałam i tak mnie wciągnęło, że nie mogę się od dwóch dni oderwać od ekranu laptopa. Nie powiem, powracanie do starych historii daje mi naprawdę sporo - inaczej patrzę na bohaterów, fabułę, inaczej odbieram całość! - i zauważyłam, że to samo tyczy się książek. 

Macie czasami tak okres czasu, gdy pojawia się mnóstwo promocji, mnóstwo fajnych rzeczy, Ty chcesz je kupić, ale ograniczone zasoby pieniężne zmuszają Cię do wstrzymywania decyzji, co dokładnie chcesz kupić (bo wszystkiego na pewno nie kupisz)? Ja właśnie przechodzę przez taki okres i jeśli nie minie on w ciągu najbliższej doby, jestem pewna, że te z trudem uzbierane 200 złotych w portfelu pójdzie się... kochać. Cholerne promocje książek...

Zapraszam do komentowania! :)